Door de wind

Hallo lieverds!

Deze post schreef ik een nacht ergens in juni, maar ben vegeten op 'publiceren' te drukken. Komt ie!

In maart raakte ik mijn naamkaartje kwijt met "specialist in huisartsgeneeskunde" (hier zijn huisartsen de specialisten). Het mocht met mijn volledige naam want, wist ik toen veel dat je hier op basis van mijn familienaam kon vinden welk sterrenbeeld ik heb, welke dieren er in mijn huis wonen en op politieke partij de buren stemmen (links oef). Mijn naam kunnen onthouden zonder hem over te schrijven, lukt gelukkig niet iedereen. En plots dacht ik, nogal dramatisch, geef ik toe: zou ik nog wel een nieuwe bestellen? Ik wil dat eigenlijk niet meer zijn, huisarts. Ik heb geen lange latentietijd dus ik heb dan ook snel beslist om loopbaanonderbreking te nemen. Ik ga deze zomer op Käringön (een eiland) werken als caféhulp en ik kan er zelfs blijven slapen. Ik ben vol energie, wat ik altijd wel heb als ik iets afsluit en er iets nieuws aan zit te komen. Maar morgenvroeg wil ik het aan mijn dichte collega's vertellen en ik kan niet slapen. Die collega's waren mijn welkomstcomité hier in Zweden. Ze wilden dat ik me goed voelde op het werk, zodat ik zou blijven, geen heimwee zou krijgen. Maar ze wisten ook dat het een moeilijke opdracht was, met veel administratie, complexe casussen en patiënten die default misnoegd zijn met hoe de gezondheidszorg hier werkt. Ik begrijp het. Ik kreeg elke week een lijst met patiënten die wouden langskomen en daar moest ik dan de belangrijkste problemen uitkiezen. Ze noemen het ethische stress oftewel nooit genoeg zijn. Ik kreeg knuffels en thee op mijn late avonden.  Maar ik ben al lang niet meer die zo vrolijk, open en gezellig als in het begin. Ik verstop me in mijn bureau en ik heb het lampje dat aangeeft dat er een patiënt binnen is, altijd aan. Nog net geen waakhond voor de deur. Ik merk dat ik de laatste weken negatief was over het werk. Om afscheid logischer te maken of zoals Pommelien zou zeggen, tegen de cognitieve dissonantie. Maar eigenlijk, los van al mijn lastige gevoelens, is het een plek met geëngageerde warme mensen waar elke dag een ontzettende energie je vooruitstuwt. Maar het was nooit genoeg, ook niet voor mij.

Vanmorgen ontmoette ik een vrouw in de sauna. In het roze. Bikini en lippen assorti. Zo kleurrijk zie je ze hier in Zweden zelden.  Ze was van Stockholm. Of van 't stad. Blijkbaar hebben ze daar een arrogant dialect dat mijn oor nog niet herkent. Ze wist al lang dat ze aan de Westkust zou gaan wonen, wanneer ze groot was en het haar allemaal wat minder kon schelen. Duidelijk een langere latentietijd.
Ze heeft een zomerhuisje in Möllesund, aan de kust, waar ze aanvankelijk enkel in het weekend heenging met haar partner (die intussen niet meer bij haar woont want liefde is gewoon ingewikkeld). Alle vormen van samenleven lijken hier gelijkwaardig. Met een sambo (een samenwoner) woon je ongehuwd samen en met een särbo (apartwoner) LAT je.  Woon je op hotel mama, dan ben je gewoon een morbo (moederwoner). Woorden normaliseren, de Zweedse taal oordeelt niet. Tenzij je van Stockholm bent.
Haar huisje stond in de jaren '80 nog op Käringön. De naam käring is waarschijnlijk afgeleid van het Schotse cairn wat google translate vertaalt als "navigatiemarkering". Het verhaal dat dit een käring-eiland of oudewijveneiland was, waar de schippers dus niet te lang aan land bleven, klopt waarschijnlijk niet. Dit werd mij allemaal eens gemansplained tijdens een sollicitatiegesprek dus daarom deel ik het ook ongevraagd met jullie. 
Het huisje was ooit van een kapitein, die vond het daar toch te veel waaien, op Käringön, dus liet hij het verplaatsen naar het vasteland, Möllesund. En dat snap ik wel als ge tijdens de werkuren al veel wind vangt. De Stockholmse daarentegen verstond het niet zo goed want ze kreeg daar in Möllesund de wind ook elke morgen vol in haar haar. En wel veel gedoe voor een beetje wind.

Volgende keer beelden van me, gewoon verplaatst naar een plek met hopelijk minder tegenwind.

 Jullie gelukszoeker