Of 1 2 3 SAUNA. In het Fins (ik ga dat nog uitleggen). Hier leeft Eurovisie hard. In de groepschat van het werk komen er maar 3 zaken aan bod: er is  fika in de keuken, gelukkige verjaardagen en het Eurovisiesongfestival. De wedstrijd voor de Zweedse inzending in aanloop naar het Eurovisiesongfestival - Melodifestivalen -  kende hier minstens evenveel aandacht. Kaj ofte Kevin, Axel en Jakob wonnen er met verve van Måns Zelmerlöv. Die laatste wou nóg eens gaan winnen maar kon naar eigen zeggen niet op tegen humor. Je zou denken dat het een grap is en dat klopt. Kevin, Axel en Jakob vormen een humoristisch trio. Het zijn jeugdvrienden die dan toch, in tegenstelling tot Måns, humor hebben.

Ik ben benieuwd naar de nieuwe plaat van Eefje. Heimwee heet die. Ik heb er zelf nog niet heeul veel last van. Ik krijg wel een beetje weeën als ik de vingerafdrukken van Lolo op mijn vensters zie. Omdat ik ze niet wil afwassen en toch ook wel wil afwassen. Of als ik hoor dat er in Gent een cinemapas komt. Dat had wel eerder gemogen. Maar dus nu nog volop wittebroodsweken. Volgens Wiki - normaal geloof ik niets van het Internet - zou je dat ook hebben als je net met pensioen bent, Christine, tante Hilde? Afval in de hal: dat ruim ik wel even op. Voetballen tot een kot in de nacht: ach wat gezellig, die bende. De zoemende zoon van de buren: nou nee dat is gewoon vervelend. Ik hang Zweedse vlaggetjes, eet 's middags warm, doe mijn schoenen uit op huisbezoek (hebben jullie ook gastpantoffels?). Alles alleen maar leuk. Het is ook een dingetje als je je verwondert over dingen die je thuis eigenlijk ook al had. Ik woon vlakbij een meer waar ik wel eens zwem. Maar goed, er waren ook de Blaarmeersen, toch?  De heimwee zou je besluipen na 6 maanden, dan wil je alleen nog maar frietjes, preparé, de Lage Landenlijst luisteren en ben je alles en iedereen in Zweden zat. Dus stuur me dan lieve woordjes? Of preparé? 

Ik wou eerst spullen een plaatsje geven, achterstallige boekhouding wegwerken, mijn persoonnummer aanvragen (zie hieronder)(of hierboven?) - moeilijk met de lay-out van een blog. Er moesten dus eerst wat deurtjes dicht in mijn hoofd. Bovendien was het geen weer om te bloggen. Maar je kan uitstelgedrag niet blijven uitstellen. Ik wil hier in Zweden een betere versie van mezelf worden: een 2.0 die niet uitstelt (want ook activiteiten van 1 minuut haalden makkelijk de takenlijst), een die dé dingen onmiddellijk teruglegt na gebruik, geen keukenkasten laat openstaan, daar dan ook niet tegenloopt, een die niet moet teruglopen voor gsm/portemonnee/fietssleutels/fietshelm/jas/dokterstas/oplader/lunch/zwemzak/boodschappenlijst/boodschappentas/sjaal/muts/handschoenen...als ze eindelijk de deur is uitgeraakt (door de lift in het gebouw is er weinig incentive om dat te veranderen), een die afwast tijdens het koken, die niet elke maaltijd liggend in bed doorbrengt (ik heb nu een keukensofa om in te liggen (zie hieronder) (of toch weer hierboven?)- soit dezelfde hierboven of hieronder van hierboven, met andere woorden "later meer hierover hierboven óf hieronder"). Maar die versie blijkt na een week al vermoeiend en zit precies ook te veel binnen dus laat ik dat maar niet gaan volhouden.

Voor wie de titel al kriebelt: je mag ook jagers-verzamelaars zeggen. Kijk hier maar eens : Ministers-president / minister-presidenten / ministers-presidenten - Taaladvies.net. Maar dat was dus om te kriebelen. Stra-haks mee-heer.

Ik voel me langzaam losweken van mijn leven hier. Door kleine acties elke dag. Het gootsteenputje extra goed kuisen, want ja, binnenkort moet dat echt wel schoon zijn voor de volgende huurder. De virtuele rondleiding in het nieuwe zwembad in Uddevalla bekijken. Voor wie graag meedoet: https://www.youtube.com/watch?v=3HBm9XTZTJQ&feature=youtu.be . De overheid op de hoogte brengen: ik ben hier dan weg eh. Eergisteren heb ik eindelijk enkele - nog niet allemaal - want weet je wel hoeveel levenstijd ik daaraan heb besteed - cursussen geneeskunde naar het containerpark durven te brengen. Ik wist wel niet goed waar die mappen moesten want dat is karton met wat plastiek met wat metaal. Dan maar bij het metaal, want dat lijkt mij dan het veiligst (veiligste? Sanne? Nonkel Bert?) voor iedereen. Ik durf de toezichter niet aan te kijken. Want ja, ik weet ook wel dat ik die mappen eigenlijk nog kan gebruiken. Wat later zie ik mijn dozijn mappen in een lege container liggen. Waarschijnlijk die van VER-KEERD GE-SOR-TEERD! Sorteerschaamte. Rap naar huis. Ik ga ook echt niet de terugbetalingsmodaliteiten van Ozempic nog eens opsnorren. Ik bel Patrick nog wel dat hij met antibiotica moet starten. Ik beantwoord enkel de vragen van mijn patiënten, niet langer die van mezelf. Mijn hoofd komt tot rust. Ik zweef even tussen twee werelden waar niemand iets van me verwacht.

Nee, bloggen is niet uit de mode. Alleen heb ik het nog nooit gedaan. Dus ik denk dat ik het kan.