Ik voel me langzaam losweken van mijn leven hier. Door kleine acties elke dag. Het gootsteenputje extra goed kuisen, want ja, binnenkort moet dat echt wel schoon zijn voor de volgende huurder. De virtuele rondleiding in het nieuwe zwembad in Uddevalla bekijken. Voor wie graag meedoet: https://www.youtube.com/watch?v=3HBm9XTZTJQ&feature=youtu.be . De overheid op de hoogte brengen: ik ben hier dan weg eh.
Eergisteren heb ik eindelijk enkele - nog niet allemaal - want weet je wel hoeveel levenstijd ik daaraan heb besteed - cursussen geneeskunde naar het containerpark durven te brengen. Ik wist wel niet goed waar die mappen moesten want dat is karton met wat plastiek met wat metaal. Dan maar bij het metaal, want dat lijkt mij dan het veiligst (veiligste? Sanne? Nonkel Bert?) voor iedereen. Ik durf de toezichter niet aan te kijken. Want ja, ik weet ook wel dat ik die mappen eigenlijk nog kan gebruiken. Wat later zie ik mijn dozijn mappen in een lege container liggen. Waarschijnlijk die van VER-KEERD GE-SOR-TEERD! Sorteerschaamte. Rap naar huis.
Ik ga ook echt niet de terugbetalingsmodaliteiten van Ozempic nog eens opsnorren. Ik bel Patrick nog wel dat hij met antibiotica moet starten. Ik beantwoord enkel de vragen van mijn patiënten, niet langer die van mezelf. Mijn hoofd komt tot rust. Ik zweef even tussen twee werelden waar niemand iets van me verwacht.
Elke ochtend luister ik Zweedse radio. Om mijn hoofd vol te proppen met Zweedse woorden. Het werkt, want als ik van taal moet switchen, merk ik dat mijn Zweeds vooraan en - nu dus nog - in de weg zit. Bendegeweld beheerst het nieuws. En nu criminelen infiltreren in politiescholen en corrupte flikken informatie lekken in ruil voor seksuele handelingen, voelt het alsof ik naar de maffiastaat van het Noorden trek. En ze hebben daar blijkbaar ook last van zomerdepressies (Våren svår tid för många med återkommande vårdepressioner - DN.se). Jaa-ha, ook de donkerte zal ik moeten omarmen.
Het is moeilijk om met mijn hoofd nog hier te zijn. Maar ik probeer. Een vriendin net iets langer knuffelen, Lola’s voetjes horen trippelen op mijn planken vloer, met mijn koersfiets uit de tramsporen blijven en toch nog een model te zoeken voor de kniples op 13 mei. Jij daar, man met haar, bel me.
Trouwens, 11 mei ben je welkom in mijn tussenwereld met mattentaarten en kardemummabullar. Ik hoop je daar te zien!
Reactie plaatsen
Reacties
Oh zo zalig.... dat zwembad!
Die ' stapjes ' dat werkt echt he. En nu aftellen, optellen tot ZWEDEN .🌈
Ine, Ine, mappen horen in de mappencontainer!
Maar niet iedereen heeft ne schoonpa die zelfs blikjes uit de pmd filtert om ze nog eens elders te gaan sorteren, dus ik ga u dat niet kwaad nemen. Tof geschreven. Tot volgende week (kzal nog wa tienerpoten meebrengen, het getrippel zal u nog aangenamer in de gedachten klinken!)
Excuseer, nu pas je avontuurvoorbereidingen gelezen. Ik ben in awe, ik kijk uit naar al je volgende hersenspinsels/chimärer. Blijven neerpennen op digitaal papier aub, ik ben geen robot.
Tof, ik volg je avontuur. Wat een Zwemaccomodatie trouwens😉
Ik volg graag je Zweedse avonturen Ps de vis 🐟 uit blik even proeven 😉