Nee, bloggen is niet uit de mode. Alleen heb ik het nog nooit gedaan. Dus ik denk dat ik het kan.
Net even geteld. Nog 72 keer slapen voor ik samen met Stijn en Doesjka in een veel te grote - ge weet maar nooit - verhuiswagen kruip richting Uddevalla, want daar ga ik wonen. Over wat er allemaal (niet) in die verhuiswagen moet, heeft iedereen een mening. Wat ik zeker ga meenemen, is mijn fiets(en) (zelfs hier glipt de twijfel binnen) en Sheldon de shrimp! Over al de rest zal ik waarschijnlijk nog een paar keer van gedacht veranderen. Er wordt mij gezegd dat ik alles eens goed moet opschrijven en ook dat ik hulp moet durven vragen. Ik ga eens goed nadenken over al dat advies en koppel zeker terug.
Over die titel: hörrni: zo wordt - in het Zweeds :) - wel eens een mededeling begonnen, om in een gesprek de aandacht van de groep trekken. Als in "hoor eens". Dat is me trouwens nogal een oefening, elegant het woord nemen. En ik merk dat je niet vaak het woord zomaar krijgt. Zwijgen lijkt me nooit een optie. Omdat ik wil meedoen? Omdat ik toch minder overprikkeld raak van mijn eigen mening? Ik moet toegeven dat ik dan iemand onderbreek. Uit pure wanhoop. Al vind ik "onderbreken" dan wel weer wat te stevig gesteld. Soms voel je gewoon dat iemand gaat afronden of mag afronden. Hoe deze actie in Zweden gaat vallen, zal ik nog aan den lijve moeten ondervinden. Ze hebben er alleszins een uitdrukking voor dus het wordt er wel gedaan. Prata i munnen på varandra. Of elkaar in de mond praten. Mooi ook in het Nederlands, toch? Met het gebruik van hörrni zal het nog wat blind varen zijn. En dat mag want het is het begin.
Maar hörrni, hoe vragen jullie het woord, in de echte wereld? Ik vind het zeker leuk als jullie hieronder tips willen delen.
En tot snel eh vriendjes!
Reactie plaatsen
Reacties
Hej Ine, tack så mycket för denna mycket intressanta fråga, het zet me aan het denken...
Het woord vragen is voor mij geen evidentie. Het is soms inventief wezen met de middelen die je hebt en dan moet je aanvaarden om af en toe eens goed met je "muil" tegen de muur te lopen. Wel goed dat muren tegenwoordig niet meer zo sterk gebouwd zijn als vroeger en je er ook Harry Pottergewijs eens door kan lopen, maar dan heb je geluk. En dat is allemaal de schuld van de nylonkous, maar daarover graag later meer.
Terug naar de essentie: het lukt mij soms door de naam van de persoon die aan het praten is toch kort even te vernoemen, om daarna zelf het woord te kunnen nemen. Timing is daarvoor natuurlijk wel cruciaal en dat durft wel eens grappige situaties opleveren.
Nu ja, het woord moeten - ik moet niets ;) - nemen is soms ook niet nodig. Mensen houden er onbewust van zich lekker vast te rijden in een gesprek, of ze vallen zonder gespreksbrandstof, om welke reden dan ook. Dat is dan voor mij mogelijk wel het juiste moment om in te pikken, als mijn eigen brandstof het toelaat, tenminste.
Om heel eerlijk te zijn, de mensen waarbij ik écht het woord wil nemen, die voelen dat ook gewoon aan.
De anderen waarbij ik gigantisch veel moeite moet doen om toch aan het woord te kunnen komen, zijn het meestal niet waard. En dan vraag ik me af of zwijgen in dat geval geen betere optie is. Als ik voor mezelf spreek, dan blijkt dat in 90% van de gevallen nog steeds goud. Die andere 10% zijn de gesprekken die er waarlijk toe doen en waar ik oprecht gelukkig van word.
Willem