Plaatjes

Ik ben benieuwd naar de nieuwe plaat van Eefje. Heimwee heet die. Ik heb er zelf nog niet heeul veel last van. Ik krijg wel een beetje weeën als ik de vingerafdrukken van Lolo op mijn vensters zie. Omdat ik ze niet wil afwassen en toch ook wel wil afwassen. Of als ik hoor dat er in Gent een cinemapas komt. Dat had wel eerder gemogen. Maar dus nu nog volop wittebroodsweken. Volgens Wiki - normaal geloof ik niets van het Internet - zou je dat ook hebben als je net met pensioen bent, Christine, tante Hilde? Afval in de hal: dat ruim ik wel even op. Voetballen tot een kot in de nacht: ach wat gezellig, die bende. De zoemende zoon van de buren: nou nee dat is gewoon vervelend. Ik hang Zweedse vlaggetjes, eet 's middags warm, doe mijn schoenen uit op huisbezoek (hebben jullie ook gastpantoffels?). Alles alleen maar leuk. Het is ook een dingetje als je je verwondert over dingen die je thuis eigenlijk ook al had. Ik woon vlakbij een meer waar ik wel eens zwem. Maar goed, er waren ook de Blaarmeersen, toch?  De heimwee zou je besluipen na 6 maanden, dan wil je alleen nog maar frietjes, preparé, de Lage Landenlijst luisteren en ben je alles en iedereen in Zweden zat. Dus stuur me dan lieve woordjes? Of preparé? 

De vårdcentral waar ik werk, is nogal een plek. Onze kleedkamer ruikt naar skibotten en alleen daardoor al heb ik er elke dag zin in. De meeste Zweden doen alsof ze mij verstaan. Mijn allereerste patiënt vroeg me wel of ik weer een of andere arts uit Estland was, maar ik zei neen. Mijn brein moet nog wat wennen aan de geschreven regels  (ze zijn wel duidelijk) (en iedereen volgt ze), de taal en dat specialisten verwijsbrieven retour sturen: "Deze verwijzing is niet nodig!". Zweden krijgen soms het verwijt dat ze fyrkantig of vierhoekig zijn, niet zo flexibel en ongenuanceerd. Al ken ik de nuance van dat woord nog niet, misschien betekent het het tegenoverstelde van "nen hoek af", te veel hoeken dus? Artsen sturen elkaar ook dagen door brieven.

Specialist: "Hej! Wil je deze patiënt verder opvolgen?"
Ik: " Ja, doen we!"

Alsof patiënten opvolgen niet al mijn job is. De brieven van mijn collega's zijn wel pareltjes, mijn geneeskundecursussen in proza (en zoals je kan zien op de foto zijn ze toch nog meegereisd). De collega's schrijven hun denkwijze uit dus je leert nog eens wat bij. In mijn dossieraantekeningen en brieven ben ik meer van de korte stof, twee woorden zijn een zin, werkwoorden overbodig. Je kan overigens best veel ziektes uitbeelden, en met pictionary wordt het helemaal leuk. Maar goed, ik durf me nogal eens identificeren met mijn job en nu is het weekend. Op vrijdag doen we aan vrijdaggezelligheid of fredagsmys: voor tv met een dekentje en een kommetje met verschillende soorten chips, door elkaar-help, en soms zelfs met chocolade ertussen-heeeelp. Op zaterdag eten we zaterdagsnoep of lördagsgodis. Je weet wel, uit die kruidvatbakken maar dan in elke supermarkt. Meer losliggend snoep dan losliggend fruit. En ondanks dat ze alleen snoepen op zaterdag, is er hier best veel diabetes. Oi daar ga ik weer.

Ik wou het kort houden, vandaag vooral plaatjes!